Λένια Σοφοκλέους
Κόκκινη Κλωστή
___________
Στην Φωτεινή και την Δάφνη
Μόνιμες πηγές της έμπνευσης μου
Κόκκινη Κλωστή
Ποιήματα
Κόκκινη Κλωστή
Λένια Σοφοκλέους
Δακτυλογράφηση- επιμέλεια:
Δάφνη Χριστοδούλου
Εικονογράφηση:
Φωτεινή Χριστοδούλου
Copyright:
Λένια Σοφοκλέους
Πάφος- Κύπρος
Δεκέμβρης 2013
Όνειρα Στην Φωτεινή
και
τη
Δάφνη
Ο χρόνος φεύγει με ρυθμό
στους κτύπους της καρδιάς μου
καθισμένη σε καρότσι τεμπέλη
αγωγιάτη
μάταια προσπαθώ να προφτάσω
τα
όνειρα μου.
Τρέχουν και χάνονται
ξεθωριάζοντας
μες τον κουρνιάχτο των ερειπίων
κι ότι φαινόταν κάποτε τόσο
σημαντικό
τόσο βαθύ
τόσο βαρύ
και τόσο σταθερό
εύκολα διαλύεται στο φύσημα του
αέρα,
απατηλή εικόνα σε δρόμο μακρυνό.
Ενδόμυχα, σιωπηλά σέρνεται η φωνή
μου
ν'αλλάξω τώρα δεν μπορώ
παρόλα
αυτά
· και σ'όλα αυτά,
τα όνειρα θα κυνηγώ
κι ας είναι με άλογο κουτσό.
Φεβράρης 2012
Ομόκεντροι κύκλοι
Κινούμαι αργά σε κύκλους
ομόκεντρους
όλο και πιό μικρούς, όλο και πιο
στενούς
σε σχήμα ομοιόμορφο, λευκού
σαλιγκαριού.
Κλεισμένη σε τετράγωνο κουτί
με θέα ένα σύννεφο οβάλ,
να φύγω ονειρεύομαι
απ'όσα με πληγώνουν
όσα σκληρά και αιχμηρά
τριγύρω με κυκλώνουν.
Παγιδευμένη αόρατα σε κίνηση αργή
κοιτώντας μέσα μου βαθιά,
δεν είδα πως στον δρόμο αυτό
το μόνο που προσπέρασα
ειν' τον δικό μου εαυτό.
Φεβράρης 2012
Η αγάπη μου
Η αγάπη μου δεν είναι σημαία
να την καρφώσω σε κορφή ψηλή
για ν'ανεμίζει προκλητικά στο
φύσημα
του
αέρα.
Δεν είναι ασυγκράτητη κραυγή
να εκραγεί στον ανοιχτό ουρανό
σαν καταιγίδα φθινοπώρου.
Δεν είναι φλόγα πυρκαγιάς
να κάψει τα ώριμα σπαρτά
το καλοκαίρι.
Η αγάπη μου είναι ψίθυρος αχνός
και
τρυφερός
που η ηχώ του κατεβαίνει βαθιά
σε δροσερό πηγάδι στη μέση της
ερήμου.
Είναι μια λάμψη μαγική:
Στο φως της ηλιακτίδας,
λαθρομεταναστεύει στη γή της Ευτυχίας
σε ένα ταξίδι μυστικό
στον κόσμο της καρδιάς μου.
Αύγουστος 2012
Το Φεγγάρι
Ακόμα και το φεγγάρι ζεστάθηκε
τούτο το καλοκαίρι
κρεμμάστηκε ολόγιομο στον ουρανό
σαν
μενταγιόν
με ένα φως περίεργο – σχεδόν
χρυσό
φως που μαγνητίζει
ο μόνος
χρυσός που αξίζει.
Όλα γύρω καυτά σαν την ανάσα
μιας ερωτικής στιγμής
ο αέρας πνίγει τις ματιές μας
που ανταμώνουν στο άπλετο φως
του
φεγγαριού
και ζευγαρώνουν σε ένα χορό
λυκνιστικό
σαν δυό σκιές που θα χαθούν
οριστικά, αμετάκλητα.
Λίγο πρίν ξημερώσει, η μέρα που
θα γεννηθεί
με ένα απλό στροβίλισμα του
ανέμου
θα τις λιώσει.
Αύγουστος 2012
Κόκκινη Κλωστή
Γυρνούν τα βήματα μου
σαν την κόκκινη κλωστή
την τυλιγμένη στην ανέμη,
που όσο και να γυρίζει
το παραμύθι δεν αρχίζει.
Ο πρίγκηπας με σκούφο βραδυνό
και το πουκάμισο του ν'ανεμίζει
ατημέλητα
ψάχνει το άσπρο άλογο στους
στάβλους.
Αλλά το παραμύθι δεν αρχίζει
δεν
αρχίζει
και' γω μένω ακίνητη
καρφωμένη
παγωμένη
σφινωμένη ανάμεσα στον χρόνο.
Περιμένοντας να γυρίσει η ανέμη
να γυρίσει η κόκκινη κλωστή
να δώσει μπάτσο, να δώσει κλώτσο
να δώσει χρώμα στη ζωή.
Ιούνης 2013
Αδελφή μου Στη Δώρα
Το χέρι σου στο χέρι μου
– αδελφή μου
άγγιγμα
σιωπηλό με δύναμη
με
πείσμα
με
αγάπη.
Νιώθω
το χέρι σου ζεστό
μέσα
στην κρύα μου παλάμη
πικρό,
γλυκό, σκληρό και τρυφερό
πάντα εκεί
να
σφίγγει το δικό μου
αληθινό
και στιβαρό.
Λευκωσία
Αύγουστος 2013
Αδελφή μου Στη Βάλια
Ο αέρας
καίει σαν φωτιά
όλα όσα
ξέραμε δεν υπάρχουν πιά.
Χαμογέλα,
στον ανήφορο αδελφή μου
γιατί
οι “καταραμένοι”– όχι οι ποιητές,
οι άλλοι-
πρέπει
ν'αρχίσουν ν'ανησυχούν.
Χαμογέλα
εμείς –
έτσι κι αλλιώς – και στον κατήφορο
θ'ανηφορίζουμε
μη με ρωτάς, γιατί και πώς.
Ο αέρας
ας καίει σαν φωτιά.
Χαμογέλα.
Λευκωσία
Αύγουστος 2013
Οι μέρες που γελώ
Όσο
περνάει ο καιρός
οι
μέρες που γελώ
γίνονται
πιά λιγότερες.
Στο
χρηματιστήριο
της ζωής
οι
μέρες που γελώ
έχουν
μεγάλη αξία
αλλά
δεν τις πουλώ.
Κοιτάζω
πίσω και μετρώ
τα
πλούτη που κέρδισα
τις
μέρες που γέλασα
...και
πόσα έχασα όταν έκλαψα...
Όσο πιο
λίγες γίνονται
τόσο
τις αγαπώ
τις
μέρες που γελώ.
Σεμπτέβρης 2013
Το κυνήγι της αλεπούς
Λαχανιασμένη, ξέπνοη αλεπού
τρέχω στο δάσος της οργής
σκυλιά κι'αφέντες έφιπποι
με κυνηγούν
με τα μαστίγια της ντροπής.
Στριμωγμένη στο αδιέξοδο,
θυμώνω:
Φταίω εγώ, αν εσείς είστε γυμνοί;
- πιο πολύ στην ψυχή παρά στο κορμί –
Θυμώνω:
Με τη γούνα τη δική μου,
πάνω απ'το άψυχο σκαρί μου
κανείς σας δεν θα ζεσταθεί.
Θυμώνω!
Στριμωγμένη στο αδιέξοδο
-
πόσα χρόνια υπομονή –
φωνάζω:
Ούστ σκυλιά και αφεντάδες!
Με τη γούνα τη δική μου
κανείς σας δεν θα ζεσταθεί.
Οκτώμβρης 2013
Τρύπιο σακί
Πίσω από τα λόγια
τα μεγάλα
κρύβεται η πράξη του κακού.
Γράφεται με γράμματα βαρβάτα
η απουσία του θεού.
Ποιος θα σταθεί να κρίνει,
να κλάψει και να δεί
αυτούς που ρίχτηκαν σε λάκκο
-ανήλιαγο -
άδειοι κι ανήμποροι
σαν τρύπιο σακκί;
Νιόμβρης 2013
Εφιάλτης
Στ’ ασύνειδο τα βράδια
οι τοκογλύφοι
μου παίρνουν την καρδιά
τ'όνειρο και το σπίτι.
Δεμένη πισθάγκωνα
με σύρμα αγκαθωτό
παλεύω απεγνωσμένα να λυθώ.
Φτάνει! Φωνάζω και ξυπνώ
μα πρίν προλάβω να σηκωθώ
νιώθω στα χέρια μου το σύρμα
να με πληγώνει, να με πονεί
και να με καθηλώνει
ανήλεο κι'αγκαθωτό.
Νιόμβρης 2013
Η φλόγα στα μάτια σου Στον Ανδρέα
Η αγάπη, πεταμένη σε μια άκρη
μαραμένη
σκονισμένη,
περιμένει:
Ξανά στα μάτια σου μια λάμψη
ν'ανάψει
Και πάλι, όπως άλλοτε, με φωτιά
την καρδιά μου να κάψει.
Από τη φλόγα σου, μέσα στο βλέμμα
μου
και το κορμί μου
πυρκαγιά ανεξέλεγκτη
θεριεύει στον άνεμο
κόντρα στ'απάνεμο, καίει την ψυχή
μου.
Κι'αν κάπου στο δίστρατο πάλι
χαθούμε
η φλόγα απ’τα μάτια σου – σαν
ξόρκι
περίτρανο –
ας λάμπει αιώνια, μέχρι που
κάποτε
στην άκρη του σύμπαντος σαν
κόκκοι μετέωροι,
να ξαναβρεθούμε.
Νιόμβρης 2013
Αγκαλιά
Δεν μου λείπουν τα πολλά
-τα νιώθω επάνω μου βαριά.
Ότι γυαλίζει δεν μ’αγγίζει
-με τυφλώνει
με ζαλίζει.
Άλλα μου δίνουν τη χαρά:
Μια όμορφη ζεστή αγκαλιά,
αντρίκια
μυρωδάτη
γλυκιά και δυνατή, φιλόξενα
ανοιχτή,
να χυθώ και να χωθώ
σαν σε στεγνή γωνιά
μια μέρα βροχερή,
να πάρω και να δώσω
ν’ ανάψω και να λιώσω.
Οκτώβρης
2013.
Θέλεις να φύγεις:
Θέλεις να φύγεις, να
εξαφανιστείς.
Γιατί να πληρώνεις εσύ, τα λάθη αλλωνών;
Θέλεις να φύγεις,
Να εξαφανιστείς.
Να μην βλέπεις πιά τον ουρανό
στα μαύρα,
να κλαίει δίχως δάκρυα
χωρίς μια βροχοστάλα.
Θέλεις να φύγεις.
Μα όπου κι αν πάς, ο τόπος σου
είν’ αυτός.
Και άκου! Έρχεται της καταιγίδας
και της ελπίδας,
το μπουμπουνητό.
Θέλεις να φύγεις.
Μα όπου κι αν πάς, θα είσαι ένας
ξένος,
ένας απλός περαστικός.
Αν φύγεις, ποιός θα μείνει εδώ
ν’ακούει
της καταιγίδας το λεύτερο
μπουμπουνητό;
Ποιός θα μείνει να σπείρει, να
φυτέψει
τη χαρά;
Αν φύγεις, για ποιόν θα βρέξει;
Δεκέμβρης 2013.
Φαλακροί Παπαγάλοι:
Στη σκηνή, παπαγάλοι μαδημένοι
φαλακροί, πονηροί
ελεεινοί:
Ξεπουλούν. Τα πάντα στο σφυρί.
Και απαιτούν το χειροκρότημα σου
χωρίς καμιά ντροπή.
Εσύ σκυφτός και ζαλισμένος
από του κύκλου τη στροφή,
ξέρεις
ποιό ειν’ το θέλημα σου:
Ανέβα στη σκηνή και βάλτους
μέσα στο κλουβί!
Ο Ιδρώτας σου:
Ο κόμπος απ’ τον ιδρώτα σου
έγινε χρυσάφι
κλεισμένο στα ανάκτορα των
τραπεζών.
Έγινε ξύδι στο βαρέλι του κρασιού
που πίνεις για να ξεδιψάσεις.
Βρωμόνερο που χύθηκε στον ποταμό,
ο ιδρώτας σου πουλήθηκε
μέσα στον ξεπεσμό.
Και τώρα, πού θα λούζεσε
θα πίνεις και θα τρώς;
Σκούπισε τον ιδρώτα σου,
ξέρεις ποιός ειν’ ο δρόμος σου
ξεκίνα, μάρς, εμπρός,
εσύ’σαι ο δυνατός!
Δεκέμβρης
2013
.jpg)
